Kolonia Nowe Chechło została założona w roku 1776 przez ród Donnersmarcków ze Świerklańca. Nazwa pochodzi od słowa "chechły", co z języka staropolskiego tłumaczy się jako "mokradła, podmokłe łąki". W latach międzywojennych z wiosek Chechło Stare i Chechło Nowe chciano utworzyć jedną gminę, jednak mieszkańcy nie wyrażali na to zgody.
Fakt ten potwierdza protokół z zebrania odbytego dnia 4 grudnia 1922 roku. Pomimo wielkich oporów mieszkańców gminy Chechło Nowe oraz po wieloletnich rozprawach sądowych, w których główną rolę odgrywał spór Chechła Nowego, Świerklańca i Chechła Starego o podział majątku Związku Szkolnego, 1 kwietnia 1929 roku nastąpiło połączenie gmin.
Chechło Nowe do Plebiscytu na Górnym Śląsku z 1921 roku znajdowało się na obszarze państwa niemieckiego. Po Plebiscycie wraz z całym powiatem tarnogórskim przyłączone zostało do odradzającego się państwa polskiego.
Miejscowość Nakło Śląskie to jedno z czterech sołectw gminy Świerklaniec, wchodzącej w skład powiatu tarnogórskiego w województwie śląskim. Pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z 1372 r. Nakło Śląskie należało wówczas do dóbr rycerskich, jako drewniany gród obronny, otoczony fosą.
Od 1671 r. Nakło Śląskie było siedzibą katolickiej gałęzi rodu Donnersmarcków. Od 1780 roku Nakło Śląśkie należało do hrabiego Łazarza III Henckel von Donnersmarck, liczyło wtedy 96 mieszkańców. W roku 1845 właścicielem liczącej 608 mieszkańców miejscowości stał się hrabia Hugo I Henckel von Donnersmarck, który w 1856 roku rozpoczął budowę pałacu w stylu neogotyckim.
W drugiej połowie XIX wieku Nakło Śląskie stało się słynne dzięki hodowli koni wyścigowych pełnej krwi oraz urządzanych pokazów i wyścigów konnych. W latach 1973-1977 miejscowość była siedzibą gminy Nakło. W latach 1975-1998 Nakło Śląskie należało administracyjnie do województwa katowickiego. Nazwa wsi oznacza osadę na palach (kłodach), co sugeruje występowanie tu kiedyś podmokłych gruntów.
Pierwsze zapisy o miejscowości Orzech znajdują się w księdze parafialnej kościoła św. Małgorzaty w Bytomiu i pochodzą z około 1224. Są to zarysy szkiców granic osady w pisowni Oreh w języku łacińskim. W 1277 biskup krakowski Paweł założył parafię kamieńską, do której włączono osadę Orzech.
W dokumentach Państwowego Archiwum we Wrocławiu czytamy, że Orzech w 1282 roku został przekazany do tak zwanych Dóbr Bytomsko-Piekarskich będących pod władaniem Księcia Bytomskiego Kazimierza. Mieszkańcy Orzecha zajmowali się wyłącznie rolnictwem. Z zapisów w księgach górniczych z lat 1541-1914 wynika, że na terenie Orzecha wydobywano rudę, istniała tu płuczka, odwadniarka konna, topialnia i huta. W latach 1870-1914 w czasie zaboru pruskiego nastąpił ożywiony ruch gospodarczy i kulturalny Gminy Orzech. Naczelnikiem Gminy był w tym czasie Franciszek Szulc mieszkaniec Orzecha. Podjął on wraz z mieszkańcami wiele decyzji na rzecz rozwoju Gminy Orzech. Do osiągnięć należy zaliczyć budowę szkoły podstawowej, którą oddano do użytku w 1873 r., w 1885 r. wzniesiono kapliczkę dla potrzeb kultu religijnego mieszkańców, a w 1902 r. przystąpiono do budowy nowej, nowoczesnej jak na tamte lata szkoły podstawowej, którą oddano do użytku w 1913 r. W 1922 r. po długotrwałej okupacji w zaborze pruskim Orzech odzyskał wolność i wszedł w skład Powiatu Tarnogórskiego. W roku 1946 Gmina Orzech została włączona, jako Sołectwo, do Gminy Świerklaniec.
Dane pochodzą ze strony internetowej OSP Orzech (http://osp-orzech.pl)
Początków osadnictwa na ziemiach należących obecnie do Gminy Świerklaniec należy szukać w wiekach średnich. Pierwsze zapiski dotyczące ziemi świerklanieckiej pochodzą z 1277 roku. Przełomowym momentem dla rozwoju tych ziemi było wygaśnięcie piastowskiej linii książąt bytomskich i podział ich dóbr.
Konsekwencją było ufundowanie przez księcia oleśnickiego Konrada II zamku w Świerklańcu w drugiej połowie XIV wieku. Od 1498 roku ziemie te znalazły się pod panowaniem księcia opolskiego Jana II zwanego Dobrym, a po jego śmierci w 1532 roku przeszły w ręce Jerzego Brandenburskiego z dynastii Hohenzollernów. Kolejny raz ziemia świerklaniecka zmieniła swojego właściciela po wojnie trzydziestoletniej na rzecz Habsburgów.
Ostatecznie w roku 1629 Świerklaniec został przekazany rodzinie Henckel von Donnersmarck, która panowała w nim do 1945 roku. Okres panowania rodziny Henckel von Donnersmarck to czas rozbudowy i modernizacji ziemi świerklanieckiej. Dokonali oni przebudowy średniowiecznego zamku w Świerklańcu na nowożytną rezydencję renesansową wraz z parkiem. Około 1876 roku zakończono budowę w Świerklańcu pałacu tzw. „Małego Wersalu”, będącego założeniem pałacowo - parkowym stanowiącym jedną z najokazalszych rezydencji ówczesnej Europy. Niestety zarówno zamek jak i „Mały Wersal” zostały wyburzone w latach 60 i 70 naszego stulecia.
